گفت محمد که ز دشت بلا                          بی‌سر آیند حسین مرا
ای لب تو تشنه‌ترین غنچه‌ها                       کرده غمت با دل خونم چه‌ها
دل خوشی و عشق نگردند جمع                  شاهد من آتش و اشک است و شمع
طوطی اگر در قفس آئینه داشت                   چلچله ما غم دیرینه داشت
غصه حریف دل مشتاق نیست                     هرکه کند شکوه ز عشاق نیست

اشک من در سوگ هجرانت جهانی تر بکرد
پس جهانی درد هجرت را زمن باور بکرد

لاجرم سر دل خود را بگفتم با کسان:
تکسوار قلب من عزم دل دیگر بکرد

آنکه روزی قلب شیدای مرا دزدیده بود
نورسیده فعل عشقش در دلم مصدر بکرد

ارغوان عشق او در دل شکوفه داده بود
حیف از آن دارم که آن بگرفت و او پرپر بکرد

قلب من تازه به کیش عشق او پیوسته بود
شکوه دارم کاو برفت و قلب من کافر بکرد

من در این دلواپسی ها نشسته ام تنها....